8 grudnia br. na Politechnice Poznańskiej miało miejsce spotkanie konsultacyjne w sprawie projektu Strategii Rozwoju Szkolnictwa Wyższego w Polsce do 2035 r., w którym wzięli udział m.in. prof. Maria Mrówczyńska – Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego, dr hab. Agnieszka Dardzińska-Głębocka prof. PB - Przewodnicząca Zespołu przygotowującego Strategię.
Jak mówiła minister Mrówczyńska, celem strategicznym dokumentu jest zapewnienie wysokiej jakości kształcenia i rozwoju kompetencji przyszłości oraz utrzymanie spójności systemu przy zróżnicowanych misjach uczelni (akademickich i zawodowych, publicznych i niepublicznych, uczelni artystycznych i medycznych niebędących w nadzorze ministra nauki i szkolnictwa wyższego, małych i dużych uczelni).
Kluczowe kierunki strategii
Projekt Strategii Rozwoju Szkolnictwa Wyższego na lata 2025–2035 zdefiniuje misję i kierunki rozwoju polskich uczelni w perspektywie nadchodzącej dekady. Dokument skupi się na trzech priorytetowych kwestiach:
- podnoszeniu jakości kształcenia i wzmocnieniu roli dydaktyki akademickiej,
- wspieraniu społecznej odpowiedzialności uczelni i ich otwartości na współpracę z otoczeniem,
- budowaniu zrównoważonego, nowoczesnego ekosystemu akademickiego opartego na innowacjach, cyfryzacji i umiędzynarodowieniu.
Strategia zakłada także wzmacnianie potencjału naukowego uczelni oraz tworzenie warunków do rozwoju talentów w środowisku akademickim, z dbałością o jakość, równość szans i skuteczność działań instytucjonalnych.
Projekt Strategii rozwoju szkolnictwa wyższego został poprzedzony diagnozą systemu szkolnictwa wyższego dotyczącą uwarunkowań demograficznych, społecznych, technicznych i ekonomicznych, szczegółową oceną funkcjonowania systemu szkolnictwa wyższego w Polsce, analizą danych ilościowych i trendów długoterminowych i wnioskami z aktualnych uwarunkowań systemowych społecznych i gospodarczych. Diagnoza ta była podstawą do oceny tego systemu, do analizy SWAT, a także do kreowania zapisów, które znalazły się w Strategii.
Strategia bazowała na diagnozie, która dotyczyła dziewięciu obszarów tematycznych:
- dynamiki i struktury populacji studentów,
- uwarunkowań demograficznych,
- kadry akademickiej,
- cyfryzacji i technologii edukacyjnej,
- typów uczelni i form kształcenia,
- struktury poziomów kształcenia,
- umiędzynarodowienia,
- jakości kształcenia i efektów uczenia się,
- finansowania i otoczenia instytucjonalnego.
